Tweestedentrip (Modena, Firenze, 28 augustus 2023)

Italië, haar gastronomie, design, mode, erfgoed (de meeste UNESCO-plekken ter wereld), de taal en nog zoveel meer moois. In de voormiddag staat een uitstap met de trein naar Modena gepland om het Ferrari-museum te bezoeken. Snelle wagens zijn namelijk ook een Italiaanse troef. In het station ontdek ik dat als ik op de trein zou blijven zitten, ik drie uur later in Milaan sta. Ik kijk op een kaartje en zie een waslijst aan interessante steden die via Bologna met de trein te bereiken zijn en waar een daguitstap van te maken is. Firenze ligt zelfs op amper 35 sporen van Bologna. Hm, verleidelijk, maar eerst maar eens naar de Ferrari's gaan kijken. Daar zouden mijn twee neefjes, die verzot zijn op F1, wellicht jaloers op zijn.

Pasta als voorgerecht

Het Ferrari-museum ligt nog een eind verder van het station van Modena. Er rijdt een pendelbus tussen het station en het museum, maar de rit duurt een uurtje. Die neem ik in plaats van het goedkopere alternatief om twee bussen te moeten nemen en tientallen haltes te moeten ondergaan in 1,5 uur. Mijn tijd is kostbaar op reis, want die prop ik vol wandelingen en activiteiten.

Het museum zelf is een prachtig staaltje moderne architectuur. De indeling om de sportwagens doorheen de decennia te laten pronken, is knap. Ik zie een jongetje met een professioneel fototoestel tientallen kiekjes maken. Zij en hun vaders dragen vaak kleren van Ferrari of minstens een logo van het beroemde sportwagenmerk. Elders mogen alleen kinderen in bolides plaatsnemen om virtuele races te rijden. Op de bovenverdieping wordt een geschiedenislesje over Enzio Ferrari gegeven en legt de permanente expo de focus op de moderne evolutie van het merk. Ik krijg concept cars en speciale modellen te zien en ook een Ferrari Spider die niet gefotografeerd mag worden, zo nieuw is-ie. Ik heb niet zoveel met wagens, maar hou wel van mooi design. En die is zeker bij Ferrari te vinden. Het gangenstelsel vol met uitgestalde bolides leidt naar een apotheose waar oude en gloednieuwe F1-wagens in een halfrond naast elkaar staan opgesteld en waar heroïsche muziek en video wordt afgespeeld. In die zaal worden de successen van het merk op allerlei tracks gevierd. Nog mooier eigenlijk vind ik de benedenverdieping waar oudere modellen staan te blinken.

Prachtig museum, maar als je alle pancartes niet leest, sta je relatief snel weer buiten. Ik bekijk sowieso rustig de meeste modellen. Ik heb niet bijbetaald voor een extra rit met een andere pendelbus naar de Ferrari-fabriek. Ik wil nog wat van mijn namiddag maken en heb al overwogen om naar Firenze te gaan. De volgende pendelbus naar het station is echter pas over drie uur! Het is net middag. Ik maak dan maar van de nood een deugd en ga in het restaurant naast het museum iets eten. Het restaurant van het museum zelf vind ik te duur en er is te weinig keuze. Het is er ook veel te druk. Ik bestel zoals steeds weer een voorgerecht met tomaten. Een gewoon slaatje met mozzarella. Dat staat als antipasti genoteerd. Als hoofdgerecht wil ik een lasagne met de befaamde bolognaisesaus, de échte dan, als ragout. Ik vergis me weer in de Italiaanse gewoonten waarbij ze pasta's als voorgerecht eten. Daarom krijg ik het slaatje en de lasagne tegelijk geserveerd. De saus van de lasagne smaakt me beter dan wat ik in Bologna bij de tagliatelle at. Deze is wat sappiger.

Na de maaltijd heb ik nog een dik uur en ga wat wandelen. Er is een rode weg doorheen een parkje naast het museum met wat extra toelichtingen over de geschiedenis van Ferrari. Op het pad zelf zijn in metaal de namen van de bekendste modellen bevestigd. Het pad leidt naar de gemeente Maranello waar Ferrari in het dagelijks leven doordrongen is. Ik bezoek enkel een parkje waar het logo van Ferrari aanwezig is en een rondpunt waar het steigerende paard als beeldhouwwerk is weergegeven.

Cityhoppen

Terug in Modena moet ik eerst weer een halfuurtje terug naar Bologna met de trein. In het hotel pak ik wat extra kleren en spullen in voor een overnachting. Ik pak ook een fleece mee, want het is nog niet zeker of ik in Firenze ga overnachten, dan wel of ik het erop zou wagen om er de hele nacht rond te dolen totdat een museum dat ik wil bezoeken 's morgens vroeg de deuren opent op dinsdag. Op maandag is het namelijk gesloten.

Het Italiaanse spoorwegstelsel wordt gebruikt door meerdere maatschappijen. Je kan kiezen voor snellere treinen die duurder zijn of meer comfort te bieden hebben of voor andere voordelen. Op sommige computerterminals worden de verschillende alternatieven voor je opgesomd en kan je zelf beslissen om hoe laat je vertrekt en tegen welke prijs. De ene trein naar Firenze is de andere niet. het kost me toch wat moeite om een ticket te betalen nadat ik enkele persoonlijke gegevens moest typen. Naar Modena verliep makkelijker. Nu zijn er meer keuzes en ik weet niet op welk perron ik moet zijn om de juiste trein te nemen. Iemand van een concurrerende maatschappij helpt me verder. Dan nog ben ik niet zeker omdat op het perron dat ik moet hebben overal Rome staat aangeduid. Ik sta er niet bij stil dat Firenze gewoon een halte is naar Rome. Pas wanneer ik in kleinere letters het geruststellende Firenze als tussenstop zie staan, slaak ik een zucht van opluchting.

Het is al dik 18 uur wanneer ik voet in Firenze zet. Ik ga meteen naar de Ponte del Vecchio, de befaamde brug waarop winkels zijn gebouwd. Vanuit de verte beantwoordt het niet aan de geromantiseerde beelden met mooie verlichting die ik vaak zag. Het ziet eruit als een krakkemikkig volgestouwde brug zonder orde. Het krioelt er van de mensen en straatventers die identiek dezelfde brol verkopen: een soort slijm dat ze op de grond gooien en terug zijn originele vorm aanneemt of prints van schilderijen. De drukte is niet overweldigend. Er is ruimte zonder elkaar voortdurend aan te stoten. Ik wandel over de brug en ga verder aan de andere kant van de oever om door allerlei straatjes te wandelen tot ik weer rechtsomkeert maak om de brug weer over te steken. Ik zie op mijn kaartje dat de meeste monumenten te vinden zijn op de andere oever. Intussen passeer ik een van de vele souvenirwinkels. Deze springt eruit, want er wordt enkel Pinokkio verkocht, in allerlei vormen. Het is dan ook een creatie van de Italiaanse schrijver Carlo Collodi.

Marihuana? Coke? Money?

En zo passeer ik in snel tempo de Duomo, de kopie van het standbeeld van Michelangelo's David op een plein waar nog veel meer beelden staan, hier ook al een Neptunusfontein en nog wat kerken, standbeelden en monumenten die ik niet binnen kan wegens gesloten. In elke hoek staan hier werkelijk standbeelden vol pathos, de grotere emoties en drama. Firenze is de bakermat van de renaissance en dat zal je geweten hebben. Voor de achtergevels van de Duomo worstelt een vrouw met een wegwaaiende sjaal terwijl ze haar keel openzet om een operastuk te zingen. Haar stem galmt over het hele plein. Ik kan niet geloven dat ze daar werkelijk staat te zingen en speur naar verborgen luidsprekers.

Intussen stromen de tips via Facebook en Whatsapp binnen. Ik heb een karrenvracht aan te bezoeken locaties. Een ervan pik ik mee: de rooftopbar van The Student Hotel. Mijn neef Mathias logeerde er zelf en hij beweert dat het uitzicht over de stad daar prachtig is. Ik geloof hem en ga op weg, maar eerst loop ik nog wat winkelstraten af. In een straat met alleen maar kraampjes met lederwaren vind ik het benauwd. Alles staat er zo dicht op elkaar dat je de grond bijna niet kan zien. Ik steek mijn handen in de zakken om die op mijn gsm en portefeuille te leggen. In een andere straat spelen ze balletje-balletje. Een omstander wint een paar keer, een andere man ook. Ze blijven rond de speler hangen en moedigen anderen aan. Makkelijk verdiend, beweren ze met hun handen vol cash geld. Een Aziatische vrouw laat zich bedotten en waagt haar kans, niet wetend dat dit één groot complot is van een hele bende die haar aan het oplichten is. Plots richt de speler zich op mij en nodigt me uit om het spel te spelen. Ik antwoord met luide stem: "It's all a cheat, you all know each other!" Een van de mannen die een paar keer won, lacht me schamper en uitdagend toe. Ik wacht niet op een verdere reactie en ga zo snel mogelijk lopen. Ik heb geen zin in een confrontatie met een bende oplichters die uit de hand kan lopen. Een paar straten verder gebeurt wat me in elke grote stad overkomt, maar tijdens deze reis nog niet: een jonge gast die me fezelend vraagt of ik marihuana of coke wil kopen. Ik wuif het aanbod weg. De vraag van weer iemand anders of ik Engels spreek, negeer ik hoofdschuddend. De opvolgvraag begint hij toch al te stellen, Maar nee, ik wil geen kleingeld aan hem geven.

Gezinsportie

De rooftopbar blijkt op een hotel te staan van identiek dezelfde keten als waar ik in Bologna verblijf. En ook hier is het een fucking doolhof met liften, viercijferige hotelkamernummers, maar niet met pare en onpare gangen. Het lukt me weer moeizaam om de weg te vinden, maar de lift doet het niet. Ik zie dat er een kamersleutel voor nodig is om de lift te kunnen nemen. Terug naar de receptie, waar ik vraag of ik ook als gast kan komen drinken en eten. Dat kan, ik had echter wat langer moeten wachten op de lift, wordt me verzekerd.

Mathias had niet gelogen. De bar is erg mooi met leuke loungestoelen en -zeteltjes. Op het terras is een zwembad en dit alles kijkt mooi uit op de stad waar net de zon aan het ondergaan is. Alle cocktails zijn eigen uitvindingen. Ik bestel een Wake Me Up, iets wat ik wel kan gebruiken, op basis van koffie. Erg lekker, smaakt naar meer. Ik bestel er twee hapjes bij: gemarineerde zalmreepjes en een bordje met een selectie charcuterie. De kelner noteert en ik zeg er nog bij dat het me zal smaken omdat ik honger heb. De zalmreepjes zijn qua portie en smaak een aangename appetizer, maar daar wordt een plank naast gezet om u tegen te zeggen. Het plankje dat ik verwachtte, is een serieuze plank met een gezinsportie charcuterie en kaas. "Je had honger, zei je", geeft de kelner me als reactie op de grote ogen die ik trek. Dat klopt, ja, maar hebben ze nu daarom overdreven met de porties? De prijs is er ook naar. Al wat ik niet opkrijg, rol ik in een servetje en verstop ik in mijn pet die ik in mijn rugzak stop. Dan nog blijft er van alles een kleinigheid liggen. Wanneer een serveerster me de rekening komt brengen, vraagt ze me of ik oké ben. Ik was al wel vroeg genoeg opgehouden met eten om weer niet in de ellende te verzeilen. Nu kan ik gewoon antwoorden dat het wat veel was. Ze vraagt me of ik de rest in een zakje wil meenemen. Ik floep eruit dat ik mijn rugzak al heb volgestoken. Daar moet ze hartelijk om lachen.

Ik blijf!

Het is intussen 21.30 uur. De laatste trein naar Bologna vertrekt over 25 minuten en die haal ik niet meer. Niet erg, de beslissing was al gemaakt: ik blijf, en zelfs in dit hotel. Een kamer kan zonder probleem geboekt worden. Dat is dat. Ik neem een douche en met een nu lichter gevulde rugzak trek ik terug de stad in te trekken om nog meer te dwalen in de straten en om aan mijn aantal gewenste kilometers te komen. Ik zou graag minstens 20 kilometer per ag afleggen. Minder is een teleurstelling of maakt me zelfs kregelig.

Ik loop van straat tot straat, zie heel wat mensen voor wijnbars hun glaasjes op straat drinken. Ik zie hoe deeg wordt uitgerold, hoe watervallen van chocolade over de skyline van Firenze stromen in een pralinewinkel, superhelden in een snoepwinkel en nog veel meer. Firenze is 's avonds actiever dan Bologna, drukker ook. In een artisanale gelateria koop ik weer een hoorntje met twee bolletjes sorbet (meloen en frambozen). Intussen heb ik Google Maps ingesteld op de Piazzale Michelangelo, een hoger gelegen uitkijkpunt. De weg slingert me door nog allerlei bedrijvige straten voor ik weer eens een steile klim moet ondernemen.

Ik bespaar je de weg omhoog. Het doel is een beloning. Het nachtelijk uitzicht op Firenze is adembenemend. Ik word omringd door verliefde stelletjes en stijlvol geklede jongeren die er afspreken om een sigaretje te roken, een praatje te slaan met elkaar en die de locatie vermoedelijk als afspreekpunt gebruiken om elders te gaan feesten met hun autootjes en vespa's. Ook op een ander, wat verder en lager gelegen uitkijkpunt hetzelfde soort jonge, genietende volk. Bij daglicht wemelt het hier wellicht van een ander soort mensen: toeristjesvolk.

Ogen in de rug

Het is al na 23 uur. Nog enkele kilometers en ik kom aan 20. Ik kan de terugweg aanvatten, maar nu via een andere route. Die leidt me langs weinig verlichte paadjes en trappen die ik eerst eens goed moet bekijken voordat ik een stap naar beneden zet. Eenmaal ik terug aan de rivier de Arno sta, is het weer vlak. Ik moet eerst door wat kleinere straatjes waarvan ik toch wat sneller door een ervan stap. Ik kijk wat vaker achterom. De drukte is volledig weg. De winkelstraten zijn nu zo goed als leeg, op enkele zielen na.

Dicht bij de Duomo word ik weer aangesproken door iemand die wil weten of ik Engels spreek. Nu antwoord ik ja, maar ik stap op hetzelfde tempo verder, de techniek die ik elke keert gebruik in dit soort situaties. Blijven staan of de pas inhouden, werkt te veel als een uitnodiging, denk ik. Ik zeg geen woord wanneer hij me om geld vraagt en hem zonder nog verder aan te kijken passeer. Een paar meter verder krijg ik een luide en brutale "FUCK YOU!" naar mijn rug geslingerd. Ik moet de ogen in mijn rug openzetten om er zeker van te zijn dat het gewoon bij woorden blijft. Bij aankomst in het hotel staat er 19,8 afgelegde km op mijn schermpje. Vervloekt! Maar ik kan nog el lachen met de schommels die in de inkomhal van het hotel zijn gehangen.

Morgen is een nieuwe dag. Firenze by night is geweldig mooi en ik zou nog uren kunnen wandelen om de sfeervolle verlichtingen van monumenten te bekijken, maar Firenze by day moet me toch wat meer geruststellen op kunstzinnig en culinair vlak zonder ongemakkelijke momenten.

Bedankt aan de tipgevers van vandaag: Kris Vergote, Bianca Tuyttens, Gerd Jacomen, Reinout Vangeel, Mathias Steenhuyse.

Dagkilometers: 19,8 km • Reiskilometers 6/21: 128,7 km

En het liedje dat vandaag in mijn hoofd zat: